Қарап отырсақ, Сіз мүмкін емес нәрселерді жүзеге асырғанды жақсы көресіз. Бұл ненің арқасында: ерік-жігердің бе, әлде нәтиже оң болатынын өзіңіз іштей сезесіз бе?
Мен балалар үйінде тәрбиелендім. Ағашқы сыныптан бастап өмірімдегі барлық шешімдерді жеке өзім қабылдап, соған жауапты екенімді жақсы түсіндім. Маған жөн сілейтін адам болған жоқ. Бір жолы жазғы демалысқа пионер лагеріне жіберді. Сондағы бір тәрбиеші бізді біресе әруақтармен, біресе «Құдайдың қаһарына ұшырайсыңдар» деп, қорқытатын. Мен оған ризамын, себебі, сол кезде бәрінен қорқатын болдым. Ал мектепке келгенде басқа бір тәрбиешіге болған жағдайды баяндап бердім. Ол маған кітап оқуға кеңес берді. Сөйтіп, 3 сыныпта кітапханадағы барлық атеистік бағыттағы кітаптарды оқып шықтым. Содан кейін, адам бар және бұл дүниеде бәрі де адамның өзіне тәуелді деген ойға келдім. Сол кезден кітапқа үйір болдым. Одан кейін саяхаттар туралы кітаптарға кірістім. Балалар үйінен көп қашатынмын. Өйткені, басқа елдерді, қалаларды көргім келді. 1991 жылы кітап дүкенінен Робин Дэвидсонның «Саяхаттар ешқашан аяқталмайды» деген кітабын сатып алдым. Ол төрт түйемен (қасында иті бар) – «Үлкен Виктория» шөл даласын кесіп өткен. Бұл кітап мені шабыттандырғаны соншалық, мен сол сахараны жүгіріп өтетінімді білдім. Осыдан кейін кітапханада шөл далаға байланысты барлық әдебиетті ақтарып шықтым. Ашхабадқа жетіп, сахараны зерттеу институтына бардым. Сол жерде бір жағы жаттығып, екіншіден, мамандармен, шабандармен, ғалымдармен кездестім... Кейін Қарақұмды да, «Үлкен Викторияны» да жүгіріп өттім. Австралияда Робин Дэвидсонмен кездестім.
Содан кейін Эльбурсқа жүгіріп шықтыңыз...
Жоқ, тауға алғаш жаттығудан өткеннен кейін жүгірдім. Тауға бұрын шықпағанмын. Сол жолы 2-ші орын алдым. Барлық халықаралық жарыстарда І не ІІ орындарға шықтым...
90-шы жылдары Қазақстанды ешкім білмеген де шығар?..
Ол кезде жеңімпазды марапаттау барысында ойналатын әнұранымыз да, туымыз да болмаған. Сосын өзім апарып жүрдім. Бірінші рет Ту іздегенімде, оны тек Екібастұз әкімшілігінен таптым. Сол Туды өзіммен Америкаға да апардым. Шетелде елімізді ешкім білмейтін. Оларға түсіндіріп, кейде, тіпті, сол үшін ұрсысып қалып та жүрдім. Олардың Пәкістан, Моңғолия, Ауғанстанды біліп, Қазақстанды білмейтіндері намысыма тиетін...
Сіз жүгіруден қандай мән-мағына таптыңыз?
Мен ойлап тапқан әдістемеге ешкім сенбеді. Бірбеткейлігім сол – мен өз ойлағанымды жүзеге асыра алатыныма сендім. Бәріне дәлелдедім. «Жоқ» деген жаттықтырушы – КСРО құрама командасына алды. «Мен оны екі мәрте орап өтемін» деген мықты желаяқ спортты тастап кетті. Өйткені, мен сияқты ортаңқол марафоншы оны бір жылдан кейін басып озып, артынша Америкада тағы да шаң қаптырды.
Сіз көздегеніңізге жеттіңіз... Бірақ, сол кезде амнезияға ұшырап, жадыңыздан айырылдыңыз...
- Бұл 1995 жыл болатын. Сол себепті, спортты тастауға тура келді. Басында бәрін мүлдем ұмытып қалдым. Сосын ақырындап есіме түсе бастады. ...Өмірімдегі кей кезеңдер санамнан кесегімен өшіріліп қалған. Мәселен, «Қайнар» университетінде оқыған ересек кезім есімде жоқ. Бірақ, анаммен машинада отырғаным, бір кезде өрт шығып, әкем бізді көліктен лақтырып шығарғаны есімде. Әпкеме айтсам, ол, сол кезде менің нәресте болғанымды айтып, сондықтан, бұл есімде қалмауы тиіс деп, таң қалды...
Сіз әлі атеистсіз бе? Бұлай өмір сүру қиын емес пе?
Ең бастысы – өзіңді алдамау.
Сіз сонда неге сенесіз?
Адам өз-өзіне сенуі керек. Мен дінге қарсы емеспін. Оған құрметпен қараймын. Ол көмектеседі. Бәз-біреулерге өте керек.